het avontuur is dichtbij

Samenvatting

In 2023 val ik van de trap, kom in het ziekenhuis en weer thuis. Ik denk weer aan het werk maar dat pakte anders uit. Lees in dit deel over hartfalen en alle problemen die dat met zich meebrengt, maar ook de positieve kant van het hele gebeuren. Auteur, Bart Horenbeck.

Trailer van dit boek, bladzijde 1.

In de nacht van zaterdag, terwijl ik rond 5 uur 's ochtends uit bed stapte om te douchen, omdat ik zweterig was en gejaagd, maakte ik plotseling een flinke smak. Ik vraag me nog steeds af hoe dat kon gebeuren. Het is behoorlijk krap op dat kleine overloopje, en het wordt glad als je met blote voeten loopt. Duizelig draaide ik rond en viel van de houten draaitrap. Ik weet zeker dat ik opgevouwen onderaan de overloop lag. Met pijn overal kroop ik weer omhoog en sloot in een waas de kraan van de douche, die nog liep. Op dat moment viel ik opnieuw van de trap. De volgende ochtend werd ik wakker in de woonkamer, gekleed in een korte broek en compleet gedesoriënteerd. Mijn telefoon was onvindbaar; ik had het al opgegeven en dacht: “Ik wacht wel.” Gelukkig kwam Susan bij me langs en trof me zo aan. Ze wilde me direct met de auto naar het ziekenhuis brengen, maar eerst belde ze mijn dochter. Die kwam ook meteen en zag dat het ernstig was. Ze belde een ambulance. “Pap, je hebt een hartaanval of iets dergelijks,” zei ze. “Je ziet er ook helemaal geel uit.” Ik kon nauwelijks praten en liet alles maar over me heen komen. 
      
In de ambulance werd ik gecontroleerd en besloten ze dat ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis moest. Eenmaal daar onderging ik een reeks onderzoeken, hoewel ik er nauwelijks bij was. Het duurde uren, althans zo leek het, terwijl mijn dochter rustig op een bankje bij de deur op me wachtte. Ik lag laag op een vierwielige kar met zijplankjes om te voorkomen dat ik eraf zou vallen. Althans, dat herinner ik me in mijn droomtoestand.
Toen ze eenmaal hadden vastgesteld wat er met mij moest gebeuren, brachten ze me naar een zaal. Daar lag nog iemand anders. Eenmaal daar raakte ik in een delirium, een soort toestand van algehele verwarring in mijn hoofd en lichaam. Het bleek dat ik een acute galblaasontsteking had en ik kreeg antibiotica voorgeschreven. Ook kreeg ik tabletten die behoorlijk opiaten bevatten. Ik zag zwarte schaduwen, witte muren en spinnen en insecten die over de muren en ramen kropen. Ze zeggen dat dit erbij hoort, maar het was behoorlijk heftig. En alsof dat nog niet genoeg was, herinner ik me dat ik 's nachts de hele afdeling voorzag van nieuwe cv-buizen. Ik was zelfs van plan om een factuur naar een aannemer te sturen.

De antibiotica sloeg aan en ik knapte langzaam op. Maar zelfstandig naar het toilet gaan was een enorme uitdaging; ik liet alles maar gewoon over me heen komen. Ook met eten had ik problemen: in de eerste week at ik bijna niets en was ik sterk afgevallen. Na een week woog ik 15 kg minder. Toen ik weer uit bed mocht, moest ik opnieuw leren lopen. Ik ontdekte dat traplopen een hele opgave was; ik kon geen kracht vinden om de trap op te